Słonie afrykańskie, takie jak uratowany przez Stasia i Nel King, to nie jedyny gatunek tych zwierząt – ich kuzynami są słonie indyjskie oraz wymarłe przed wiekami mamuty. Słonie afrykańskie i indyjskie różnią się wieloma cechami: te pierwsze to największe zwierzęta lądowe, mają nawet do 4 metrów wysokości i mogą ważyć do 7,5 tony. Słonie indyjskie zwykle mierzą około 3 metrów wysokości i ważą do 5 ton, mają też mniejsze uszy i kły, które u samic prawie zupełnie zanikły.
Słonie afrykańskie zamieszkują sawanny oraz stepy, a indyjskie głównie lasy i zarośla. Wszystkie uwielbiają kąpiele i zabawy w wodzie, której zresztą, jak zauważyła Nel, obserwując Kinga, także bardzo dużo piją – szacuje się, że słoń potrzebuje nawet 200 litrów wody dziennie. Prawdopodobnie z tego powodu powstała popularna w XIX wieku naukowa legenda o istnieniu jeszcze jednego gatunku: zanzibarskich słoni wodnych, o których wspominał także Sienkiewicz.
Podstawą pożywienia słoni są trawy, liście i korzenie roślin, miękkie drewno, kora drzew i owoce. Sięgają po pokarm za pomocą chwytnej trąby, która wykształciła się ze zrośniętej górnej wargi i z nosa. Za jej pomocą mogą także oblewać się wodą, nurkować, używając jej jak rurki do oddychania, a także komunikować się ‒ splatają się trąbami na powitanie, co porównuje się do ludzkiego uścisku ręki.
Słonie żyją w grupach złożonych z samic i ze słoniątek, a dorosłe samce żyją przez większość czasu samotnie. W słoniowych rodzinach panuje określona hierarchia: osobniki podążają za przewodniczką stada, a kiedy dochodzi między nimi do konfliktów, zwykle rozwiązują je w sposób pokojowy. Gdy słonie podróżują całym stadem przez busz i nie mogą się nawzajem zobaczyć, pochrząkują, by dać znać innym o swojej obecności, a kiedy są zdenerwowane, trąbią. Żyją około 50−70 lat (słonie azjatyckie nieco krócej), a w niewoli nawet powyżej 80 lat.
Wiadomo także, że słonie są bardzo inteligentne. Ich uległość i łatwość wytresowania sprawiają, że ludzie od wieków wykorzystywali je jako zwierzęta użytkowe – w starożytności do celów bojowych, a potem do pracy i przemieszczania się. Ogromnym problemem są jednak warunki ich hodowli oraz kłusownictwo. Przez masowe polowania w celu zdobycia kości słoniowej, uznawanej za bardzo cenny surowiec, słonie (zarówno afrykańskie, jak i indyjskie) są dzisiaj na granicy wyginięcia, a za ich największego wroga uważa się człowieka.