Ogromny, płowożółty, silny – Saba stanowił doskonały przykład mastifa. Pan Tarkowski miał rację, mówiąc, że „są to największe psy na świecie”: jeden z nich został nawet wpisany do Księgi rekordów Guinnessa.
Nic dziwnego, że to właśnie mastifa ojciec Stasia postanowił podarować Nel. Przedstawiciele tej rasy mimo groźnego wyglądu są przyjacielscy, wierni i chętni do zabawy. W łatwości, z jaką Saba dawał się dziewczynce tresować i uczył się nowych sztuczek, przejawia się z kolei typowa dla mastifów inteligencja.
Te potężne zwierzęta zwykle nie są agresywne. Kiedy jednak zostaną sprowokowane, na przykład gdy ktoś zagraża bezpieczeństwu ich właścicieli, potrafią zaatakować. Saba uratował w ten sposób Stasia przed chłostą: beduini zdali sobie sprawę, że łagodny dotychczas olbrzym jest gotowy ich zabić. Waleczna strona mastifów ma wiele wspólnego z odległą przeszłością tej rasy. W średniowieczu nazwa „mastyf” oznaczała różne typy wielkich, wojowniczych psów, które trzymano poza domem jako jego strażników. Inną ważną funkcją mastifów było polowanie. W XIII wieku król Anglii Henryk III nakazał nawet właścicielom ziemskim obcinać należącym do nich psom część pazurów, żeby nie mogły łowić jego zwierzyny.
Żeby zwiększyć szybkość mastifów przeznaczonych do polowań, krzyżowano je z innymi rasami. Niektóre psy stały się w związku z tym dużo mniejsze i smuklejsze niż znani nam obecnie przedstawiciele tej rasy. Istniały jednak także potężne mastify bojowe, wykorzystywane na polach bitewnych. Takim psom często zakładano obroże z ostrzami mającymi kaleczyć konie wroga.
Groźne dla mastifów okazały się obie wojny światowe, podczas których psy te były bliskie wyginięcia. Prawie nikt nie mógł sobie bowiem pozwolić na wyżywienie tak dużych zwierząt. Z czasem jednak zaczęto je odtwarzać z innych ras i od tamtej pory ich liczba rośnie.