Chrześcijaństwo, religia Stasia i Nel, jest bardzo ważnym elementem powieści i mocno wpływa na przebieg przygód. XIX wiek to czas, kiedy chrześcijaństwo w Afryce ściera się z wierzeniami tamtejszych mieszkańców. Trzeba pamiętać, że część tego kontynentu była chrześcijańska już w starożytności. Pierwsze wzmianki na ten temat pochodzą z czasów apostołów. Niektóre przekazy głoszą, że chrystianizacją Afryki Północnej zajmował się św. Piotr lub św. Marek. W pierwszych wiekach naszej ery chrześcijaństwo rozpowszechniło się na kraje afrykańskie od Egiptu po Mauretanię, a także dalej; obszarem poddanym silnym wpływom chrześcijaństwa była Nubia – teren obejmujący dzisiejszy południowy Egipt i północny Sudan. W Afryce działało też wielu chrześcijańskich myślicieli i teologów.
W okolicach przełomu VII i VIII wieku naszej ery chrześcijańskie części Afryki stały się celem wypraw przedstawicieli islamu, chcących nawrócić lokalnych mieszkańców na swoją religię. Wiązało się to niekiedy z krwawymi walkami, ale ostatecznie doszło do zawarcia rozejmu, który wpłynął na rozwój handlu oraz sprawił, że małe społeczności muzułmańskie mogły spokojnie osiedlać się wśród chrześcijan i pokojowo z nimi współistnieć. Dopiero w wiekach od XIV do XVI zaczęło dochodzić do wypierania chrześcijan z terenów Nubii, podbitej wtedy przez muzułmanów.
Kolejnym ważnym dla chrystianizacji Afryki momentem jest okres wielkich wypraw zamorskich i kolonizacji. Na przełomie XIV i XV wieku członkowie ekspedycji portugalsko-francuskich zaczęli proponować napotkanym ludom afrykańskim chrzest, w zamian obiecując pokój. To właśnie oni doprowadzili do zbudowania w tropikalnej Afryce pierwszego kościoła. Początkowo działalność ta była dobrze odbierana przez lokalną ludność, ale z czasem, kiedy okazało się, że wielu Europejczyków ma zamiar przede wszystkim wykorzystywać Afrykę, a nie nieść jej chrześcijańską pomoc, relacje stały się dużo bardziej napięte. Oprócz Portugalczyków (którzy w XVII wieku wycofali się z prób szerzenia w Afryce chrześcijaństwa) działalnością misjonarską zajmowali się także Holendrzy i Brytyjczycy. Powieściowi Staś i Nel podczas swojej podróży bardzo dużą wagę przywiązują do nawracania miejscowej ludności na chrześcijaństwo ‒ chłopiec uznaje to nawet za jedno z najważniejszych zadań, jakie muszą wypełnić. Robią to, próbując opowiadać Kalemu, Mei i Nasibu o swojej wierze, a potem udzielając im chrztu. Staś, na prośbę Lindego, chrzci także jego umierających na śpiączkę, nieprzytomnych służących.
Dzisiaj chrześcijańskie misje w Afryce nie tylko głoszą religię, ale zapewniają też dostęp do edukacji i leczenia biedniejszym mieszkańcom kontynentu. Obecnie prawie połowa mieszkańców Afryki to chrześcijanie.