Najniebezpieczniejszym etapem podróży Stasia i Nel nie był pobyt w pełnym dzikich i żądnych mordu derwiszów Chartumie ani głodującym Omdurmanie. Nie była nim również podróż do Faszody, gdzie zbierała swoje żniwo febra. Najbliżej śmierci mali podróżnicy znaleźli się na samym końcu swojej wędrówki, przemierzając bezwodną pustynię położoną za wioskami Wa-himów. Karawanie prowadzonej przez Stasia nie udało się znaleźć nawet skrawka cienia na płaskiej, pozbawionej drzew przestrzeni. Słońce prażyło niemiłosiernie. Skromne zapasy wody, które przezornie zabrał ze sobą chłopiec, szybko się wyczerpały i małych podróżników wraz ze wszystkimi ich pomocnikami z pewnością spotkałaby śmierć, gdyby nie zostali uratowani przez kapitana Glena i doktora Clary’ego.
Człowiek składa się aż w 60–70 procentach z wody, traci ją jednak ciągle podczas procesów związanych z przemianą materii, pocąc się czy nawet oddychając. Musi więc uzupełniać jej zapasy, wypijając codziennie pewną jej ilość. Bez wody można przeżyć maksymalnie siedem dni. Upał panujący na pustyni i ogromny wysiłek podejmowany przez ludzi przemierzających rozpalone piaski sprawił, że członkowie karawany Stasia tracili wodę szybciej, a co za tym idzie – więcej jej potrzebowali. W takich warunkach czas, jaki można przeżyć, nie pijąc, staje się jeszcze krótszy: wynosi najwyżej trzy dni. Po tym czasie podróżnik kładzie się, by chwilę odpocząć, i nigdy już nie wstaje. Wielu Wa-himów i Samburów idących za Stasiem i Nel spotkał właśnie taki los.
Stan, w którym nasze ciało zawiera mniej wody, niż jest potrzebne do poprawnego funkcjonowania organizmu, nazywamy odwodnieniem. Jest ono szczególnie niebezpieczne dla małych dzieci i osób starszych, ale może też się okazać śmiertelne dla osoby dorosłej.
Objawami odwodnienia są przede wszystkim uczucie silnego pragnienia i ogólne osłabienie organizmu. Towarzyszą im jednak również inne symptomy – uczucie suchości w ustach, ból i zawroty głowy, wysoka temperatura oraz wiele innych. By je zwalczyć, najczęściej wystarczy po prostu nawodnić organizm. Dobrze również zjeść kilka słonych paluszków, co pomoże organizmowi wchłonąć wypitą wodę. Takie zabiegi pomogą jednak wyłącznie wtedy, gdy nie jesteśmy bardzo odwodnieni – w innym wypadku niezbędna jest pomoc lekarza.