Broń, którą Staś otrzymał w prezencie gwiazdkowym i używał później, by zastrzelić lwa (oraz swoich porywaczy), to sztucer, rodzaj karabinu stosowany głównie do polowań na grubą zwierzynę. Pierwsze sztucery wynaleziono w XVII wieku i początkowo była to broń używana przez wojskowych strzelców wyborowych. Precyzja i siła, z jakimi strzelał sztucer, były jego wielkimi zaletami, ale wkrótce przestano z niego korzystać ze względu na dużą ilość dymu, który po strzale wydobywał się z lufy.
Nowe zastosowanie sztucer znalazł w polowaniach. Jego celność umożliwiała oddanie udanego strzału do ruszającego się zwierzęcia, a większa niż w przypadku broni białej (np. noży) lub miotającej (np. łuków) siła pozwalała przebić jego grubą skórę. Lekkość tej broni ułatwiała zabieranie jej na długie wyprawy i piesze podchody do zwierzyny. Od XIX wieku sztucery wyposażało się w celowniki optyczne (małe lunety montowane nad lufą), dzięki którym często jeden strzał mógł okazać się śmiertelny.
Od drugiej połowy XIX wieku modą wśród bogatych podróżników, głównie z Europy i Afryki, stało się safari (słowo to w języku swahili oznacza „podróż”) – wyprawy myśliwskie w głąb Afryki. Nieodłącznym rekwizytem tych katastrofalnych w skutkach dla afrykańskiej fauny polowań był właśnie sztucer. Wielu bohaterów książek przygodowych także używało tej broni; strzelał z niej nie tylko Staś Tarkowski, ale na przykład znany z powieści Alfreda Szklarskiego Tomek Wilmowski.
Dziewiętnastowieczni łowcy trofeów i miłośnicy sportów myśliwskich korzystali także z innego rodzaju broni palnej. Do dużych zwierząt strzelano ze strzelb (choć były cięższe niż sztucery), z kolei broń śrutowa, jak na przykład małe wiatrówki, prosta i stosunkowo bezpieczna w obsłudze, była używana do polowań na małe zwierzęta, ponieważ można było zabić je samą siłą uderzenia, nie niszcząc przy tym mięsa lub cennego futra.