Nel i Staś cieszyli się z każdej okazji do przejażdżki na wielbłądach, ale nie zawsze była to dla nich najodpowiedniejsza forma transportu. W podróż do ojców postanowili wybrać się koleją. Budowę tej ostatniej rozpoczęli w XIX wieku kolonizatorzy. W rozwoju sieci kolejowych przodowała Wielka Brytania. Nowy sposób transportu pomagał Brytyjczykom zwiększyć zyski czerpane z podbitych terytoriów, ponieważ dzięki niej łatwiej było dostarczać pozyskiwane w głębi kontynentu towary do portów, skąd wysyłano je do Europy. Przewożono tak głównie wydobywane kopaliny, a także bawełnę z Egiptu, Sudanu i Ugandy oraz wołowinę i zboża z południa.

Szybszy transport był przydatny także dla wojska, ponieważ żołnierze mogli się łatwo przemieszczać miedzy koloniami. Zdarzało się nawet, że tory budowano specjalnie dla armii.

Najsłynniejszy projekt związany z angielską koleją w Afryce to plan stworzenia szlaku posiadłości brytyjskich „od Kapsztadu do Kairu” (czyli przez całą długość kontynentu) i połączenia ich jedną siecią torów. Autorem tej koncepcji był przedsiębiorca Cecil Rhodes, który początkowo finansował jej realizację z własnej kieszeni. Mężczyzna zdobył dla Wielkiej Brytanii kilka nowych kolonii, w tym terytorium obecnej Zambii, wówczas nazwane na jego cześć Rodezją.

Wprowadzanie planu Rhodesa w życie przyczyniło się do śmierci wielu ludzi. Fatalne skutki miały nie tylko podboje nowych terenów, ale i sama budowa linii kolejowej. Pracujący przy niej robotnicy umierali na malarię i inne tropikalne choroby, a także z powodu ataków zwierząt oraz braku świeżego jedzenia, którego dostawy miała umożliwić dopiero powstająca żelazna droga.

Ostatecznie szlak nie zostało ukończony, zrealizowano jednak większość zamierzeń kolonizatorów. Wybudowane w XIX wieku trasy wciąż są używane, a państwa afrykańskie stale rozbudowują miejscowe sieci kolejowe.

Pytania i odpowiedzi